Մենք էնքան չկանք, որ մեր ոճրագործին պատժելու իրավունք էլ չունենք: Պատանդ են վերցրել սրան ու իր ողջ ընտանիքը, անվտանգության երաշխիքներ տվել և անարգել անել են տալիս բաներ, որոնք ոչ կանխել կարող ենք, ոչ բացառել: Ավելի ուշ, երբ փաթեթով կստանան իրենց ուզածը, քթներիս տակից անարգել կփախցնեն իրեն էլ, իր հանցակից կեսին էլ, իրենց ցնկնածներին էլ,, որ չկանգնեն դատարանի առաջ ու անուններ չտան:
Բոլորս ենք պատանդ, փաստորեն:
Երկիրն էլ՝ հետը:
Մի վերջին ընտրության հնարավորություն են թողել՝ կամ թուրքի յաթաղան, կամ ռուսի սապոգ, էն գլխից իմանալով, թե որն ենք ընտրելու:
Արցախցու «դիմումից» ենք վատացել... Վաղն էլ մի դիմում մեզ են գրել տալու ու, որպես «ոսկե ցլիկներ» պահել-պահպանել չկարողացող «անտաշ ու ծույլ հորթապահների», ազատելու են
էդ ծանր պարտականությունից:
Ողորմի էն կիսատ-պռատ, հաշմված անկախությանը, որ մեր ձեռքով դրեցինք հողը:
Լիլի ՄԱՐՏՈՅԱՆ